Bio
Ewa Dąbkowska to artystka, która łączy w swojej twórczości malarstwo i dziewiarstwo. Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2024 roku. Jest współzałożycielką Grupy Splendor oraz członkinią Doliny Niesamowitości. Jej prace były prezentowane na licznych wystawach zbiorowych w całej Polsce, a także podczas wystaw indywidualnych i organizowanych z kolektywem. Dąbkowska była finalistką prestiżowych konkursów artystycznych, takich jak 11. Biennale Sztuki Młodych „Rybie Oko” oraz 12. Międzynarodowe Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej - Debiuty w 2024 roku. W tym samym roku uczestniczyła w plenerze artystycznym Biały Szum, organizowanym przez Bałtycką Galerię Sztuki Współczesnej. Artystka angażuje się także społecznie, organizując warsztaty i spotkania dziewiarskie, które integrują społeczność queerową i promują inkluzywność poprzez sztukę.
Twórczość
Ewa Dąbkowska w swojej twórczości eksploruje złożone doświadczenia osób LGBTQIA+, takie jak relacja z wiarą i wychowanie w heteronormatywnym społeczeństwie. Posługując się symboliką chrześcijańską i queerową, buduje uniwersalny język znaczeń, który łączy sacrum i codzienność. Jej obrazy, malowane techniką tempery jajowej, odzwierciedlają sakralność zarówno przedstawianych postaci, jak i samego aktu twórczego. Równolegle Dąbkowska tworzy dziewiarskie kompozycje – makatki i ubrania – które stają się medytacyjnym procesem twórczym. Praca z włóczką, odtwarzanie obrazów na tkaninie, jest dla niej formą terapeutycznego dialogu z samą sobą i odbiorcą. Artystka eksperymentuje z fakturą i kolorem, badając wpływ powtarzalnych, metodycznych gestów na psychikę. Jej prace opowiadają historie zbudowane z dziesiątek motków włóczki, tworząc narracje, które dotykają tematów często marginalizowanych w debacie publicznej. Dąbkowska poprzez swoją sztukę zachęca do rozmowy i solidarności, pokazując, że złożoność doświadczeń osób LGBTQIA+ może stać się punktem wyjścia do budowania empatii i zrozumienia.
Praktyki
ekologiczne
Ewa Dąbkowska kieruje się zasadami zrównoważonego rozwoju w swojej praktyce artystycznej. Do swoich dziewiarskich projektów wykorzystuje wyłącznie włóczki z drugiej ręki i ścinki, minimalizując ilość odpadów. Dzięki temu jej prace nie tylko niosą wartość artystyczną, ale również stanowią wyraz troski o środowisko.