Bio
Adam Kmieciak – rzeźbiarz i malarz, absolwent Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Dyplom obronił w pracowni rzeźby prof. Zbigniewa Makarewicza. Przez wiele lat związany z przemysłem wizualnym jako grafik i dyrektor artystyczny, równolegle prowadził indywidualne poszukiwania twórcze w obszarze sztuk plastycznych. Jako rzeźbiarz zasłynął dzięki realistycznym przedstawieniom zwierząt, z naciskiem na wizerunki koni – czułych na formę, anatomicznych i zarazem metaforycznych. W ostatnich latach jego praktyka coraz wyraźniej przesuwa się w stronę ekspresyjnego abstrakcjonizmu w malarstwie – obszaru, który staje się jego głównym polem działania. Brał udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce, a także w plenerach rzeźbiarskich, m.in. w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Jego prace znajdują się w prywatnych kolekcjach na całym świecie – od Londynu, przez Tokio i Nowy Jork, po Brukselę.
Twórczość
Malarstwo Adama Kmieciaka sytuuje się na przecięciu między formalną dyscypliną a gestem przepełnionym ekspresją – napięcie między strukturą a impulsem staje się istotą jego języka wizualnego. W jego obrazach czerń, biel i szarość stanowią surową bazę, czasem tylko przełamaną akcentami koloru, jakby światło i emocje były tu celowo dawkowane. Gest malarski u Kmieciaka jest jednocześnie performatywny i refleksyjny – każdy ruch pędzla przywołuje cielesność, a zarazem mierzy się z jej zanikiem w abstrakcyjnej przestrzeni. Jako artysta wywodzący się z rzeźby, Kmieciak nie porzuca trójwymiarowości – jego obrazy są gęste, teksturalne, stawiające opór spojrzeniu i domagające się niemal dotyku. To malarstwo nie oferuje gotowych odczytań – przeciwnie, jego siła tkwi w niedopowiedzeniu i otwarciu na odbiorcę, który staje się współtwórcą znaczenia. Abstrakcja Kmieciaka jest polem dynamicznej konfrontacji, medytacją nad złożonością egzystencji, w której forma i emocja splatają się w nieustającym dialogu.
Praktyki
ekologiczne
W praktyce twórczej Adam Kmieciak konsekwentnie realizuje zasady zrównoważonego rozwoju. Tworzy na naturalnym płótnie, wybierając farby wodne, które eliminują konieczność stosowania rozpuszczalników. W pracowni używa wyłącznie wegańskich pędzli i zaopatruje się u lokalnych producentów, wspierając odpowiedzialne łańcuchy dostaw. Jego podejście zakłada także ograniczenie śladu ekologicznego poprzez stosowanie opakowań z recyklingu i minimalizowanie odpadów zgodnie z ideą zero waste. W ten sposób etyka tworzenia spotyka się z estetyką – świadoma praktyka staje się nieodłącznym elementem jego artystycznej tożsamości.
